«تو آن را شکستی، پس متعلق به توست»، این هشداری بود که گفته می‌شود «کالین پاول»، وزیر امور خارجۀ ایالات متحدۀ امریکا پیش از تصمیم حمله به عراق در سال 2003 به جرج بوش، رئیس جمهور ایالات متحده امریکا اعلام کرد ودر عین حال این جمله مسئولیت‌های یک قدرت اشغالگر را در وضعیتی که یک دولت پس از اعمال اقتدار بر سرزمین میزبان عهده‌دار می‌شود، نشان می‌دهد. حقوق بین‌الملل حاکم بر اشغال در وهله نخست در دو معاهده تدوین شدند: مقررات 1907 لاهه در مورد قوانین و عرف‌های جنگ زمینی و کنوانسیون چهارم ژنو 1949 در مورد حمایت از اشخاص غیرنظامی در زمان جنگ. نوشته‌های بسیاری پیرامون موضوع مبتلا به حقوق اشغال در پرتو اشغال در دوران مدرن همچون اشغال عراق از مه 2003 تا ژوئن 2004 به رشته تحریر درآمده‌اند. برخی دیگر هم در خصوص این پرسش نوشته‌اند که آیا اشغالگران امریکایی و انگلیسی تعهدات خود را طبق حقوق اشغال به اجرا درآورده‌اند یا خیر. نوشتار حاضر به جای این که به این موضوعات بپردازد، به اختصار چشم‌انداز نظامی امریکا را پس از اشغال عراق به تصویر می‌کشد و برخی از نخستین درس‌های آموخته شده از آن را تبیین می‌کند. این درس‌ها در سه دسته قرار می‌گیرند: برنامه‌ریزی، آموزش و اجرای میان آژانس‌ها.