از زمان جنگ 1967 که در طی آن اسراییل کرانۀ باختری رود اردن و نوار غزه را اشغال نمود، دیوان عالی اسراییل به هزاران دادخواست در ارتباط با اقدامات مقامات نظامی و دیگر مقامات در سرزمینهای اشغالی رسیدگی نموده است. این مقاله، تأثیر رویۀ قضایی این دیوان را بر حقوق اشغال نظامی بررسی می‌نماید. پس از بررسی مسئلۀ صلاحیت و قواعد ماهوی حاکم، این مقاله تفسیر دیوان از مسائلی نظیر نیازهای نظامی، رفاه مردم محلی، تغییرات قوانین محلی و استفاده از منابع را مورد بحث قرار می‌دهد. هم چنین رویکرد دیوان به ماهیت بلند مدت اشغال و وجود شهرک‌های یهودی، شهرک‌نشین‌ها و رفت‌و‌آمدکنندگان در سرزمین‌های اشغالی بررسی می‌شود. معرفی معیار سه گانه اصل تناسب در ارزیابی ضرورت‌های نظامی و همچنین درگیری‌ها در سرزمین‌های اشغالی نیز مورد توجه قرار می‌گیرد. در بخش نهایی، دربارۀ تأثیر رویۀ دیوان بر حقوق اشغال نظامی نتیجه گیری‌هایی مطرح می‌شود.