مقالۀ حاضر به بررسی وضعیت و مسالۀ مجاز بودن سیستم‌های تسلیحاتی مستقل و کنترل از راه دور طبق حقوق بین‌الملل بشردوستانه می‌پردازد. فناوری‌های پیشرفته در سیستم‌های نظامی خودکار بدون شناسایی چالش‌های احتمالی آن‌ها در حقوق بین‌الملل بشردوستانه در فضای جنگ مدرن وارد شدند. این مقاله شناسایی سیستم‌های تسلیحاتی مستقل و کنترل از راه دور را به عنوان «سلاح» مورد تردید قرار داده و در پی پاسخ به این مساله است که بکارگیری آن‌ها به چه طریق مقوله‌های حقوقی موجود را تحت تأثیر قرار خواهد داد. سپس کاربرد آنها برای بررسی قانونی بودن انتقال آنها به برخی وضعیت‌های مشخص مورد توجه قرار خواهد گرفت. در نهایت، مقالۀ حاضر مسالۀ مصونیت کاربرد این تسلیحات را مطرح می‌سازد که ناشی از عدم توانایی در انتساب مسئولیت حاصل از خسارات به بار آمده توسط آنها است. نکتۀ بسیار مهم آن است که حقوق و سیاست برای به نظم درآوردن توسعه و توسعۀ این سیستم‌های تسلیحاتی پیشرفته به منظور جلوگیری از وضعیت‌های مصونیت احتمالی، خود توسعه یافته‌اند.