حمله از راه دور پدیده‌ای تازه نیست اما در پی ظهور برخی فناوری‌های جدید، حملات می‌توانند به نحوی انجام شوند که مهاجم از صحنۀ اعمال زور فاصله داشته باشد. در این مقاله مسائل حقوقی ناشی از به کارگیری وسایل دارای سرنشین، فناوری‌های خودکار حمله و قابلیت‌های سایبری بررسی می‌شود و اصول و قواعد حقوقی هدف‌گیری از جمله تمایز، تبعیض، تناسب و قواعد احتیاطی ملاحظه و مشاهده می‌شود که تمامی آن‌ها بر حملات از راه دور اعمال می‌شوند و سپس چالش‌های ناشی از اجرای الزامات حقوقی مورد بررسی قرار می‌گیرد. تعهد حقوقی دولت‌ها جهت بازبینی سلاح‌ها، روش‌ها و ابزارهای جنگی جدید به طور مقتضی مورد توجه قرار می‌گیرد؛ تعهدی که موید این نقطه نظر است که حقوق موجود منشوری را ارائه می‌دهد که از طریق آن فناوری‌های جدید در حمله باید توسط دولت‌ها مورد ارزیابی قرار گیرند. سپس این مقاله به این موضوع می‌پردازد که چگونه مفهوم مسئولیت در رابطه با حملات از راه دور اعمال می‌شود و به این امر پرداخته می‌شود که آیا بدون سرنشین بودن یا از راه دور بودن در یک حمله مسئلۀ حقوقی اساسی است.